زندگی رو به این راحتی نمی‌شه تعریف کرد، اما می‌تونم بگم زندگی چه چیزی نیست.
زندگی فقط کار نیست، زندگی فقط خوب پول درآوردن نیست، زندگی فقط درس خوندن توی یه دانشگاه تاپ نیست، زندگی فقط داشتن تحصیلات بالا نیست، زندگی فقط ازدواج نیست، زندگی فقط بچه‌دار شدن و بچه‌داری نیست، زندگی فقط خوش‌تیپ گشتن نیست، زندگی فقط مسافرتای آنچنانی نیست، زندگی فقط مهاجرت نیست، زندگی فقط به اصطلاح «بالاشهر» زندگی کردن نیست، زندگی فقط داشتن زیبایی ظاهری نیست...
زندگی فقط یک چیز نیست.
حدیث ملاحسینی
به دستش میاری یا می‌خوای که بهت پیشکِش کنن؟
حدیث ملاحسینی
زندگی در دنیای امروز یا به عبارتی زندگی در جهان مدرن مثل جنگیدن مداوم در جبهه‌های مختلفه و هر آن ممکنه از سمت یک جبهه‌ای که اصلاً و ابداً نمی‌شناسی بهت شلیک بشه. خصوصیت این جنگ همیشگی اینه که یک پناهگاه دائمی و مطمئن وجود نداره؛ بلکه پناهگاه‌های زیاد و متعددی در دسترس هستن که ممکنه موقتاً امن باشن، اما در یک چشم بهم زدنی احتمالش هست که خطرناک بشن و با یک انفجار با خاک یکسان بشن. برای همین مجبوری که مدام تغییر مکان بدی و پناه ببری به جایی که فکر می‌کنی امن‌تره. اما باز هم اون پناهگاه جدید بعد از مدتی ناامن می‌شه... و تو باید دوباره خودت رو برداری و ببری یه جای دیگه. همه‌ی این‌ها با سرعت و شدت زیادی هم اتفاق میفته.
باید به خودمون بقبولونیم که توی این روزگار فقط یک پناهگاه امن وجود نداره و این جنگ رو با این خصوصیاتش بپذیریم.
البته هستند کسانی که به اصطلاح هم از توبره می‌خورن و هم از آخور و سعی دارن هم مزیت‌های مدرنیته رو برای خودشون داشته باشن و هم مزیت‌های سنت رو. خیلی رِندانه می‌خوان که از دردهای و رنج‌های هر دو شونه خالی کنن.
اما در نهایت با خودشون به تناقض و بن‌بست می‌رسن و حاصلی جز سرگردانی و آشفتگی براشون نمی‌مونه.
مثل مردی که ازدواج کرده و چون از زندگی ملال‌آور زناشویی خسته شده، در عین این که می‌خواد هیچ خدشه‌اش به ازدواجش وارد نشه تا مبادا اون مزایایی که در چهارچوب سنتی ازدواجش هست رو از دست بده، وارد رابطه با یک دختر دیگری می‌شه تا اون هیجانات و آزادی‌های از دست رفته رو از اون رابطه‌ی فرا زناشویی به دست بیاره.
من به اخلاقیات و دین و خدا و پیغمبر کار ندارم. بنده واعظ و روضه خون نیستم. ولی برادر من، نمی‌شه... بلاخره یک چیزی این وسط هزینه می‌شه، یک چیزی از بین می‌ره، قید یک چیزی رو باید بزنی. چون این دو مقوله باهم جور درنمیان. حالا اون چیز چی می‌خواد باشه؟ من نمی‌دونم، بستگی به انتخاب خودت داره. اما این رو می‌دونم که توی زندگی نمی‌شه هم از توبره خورد و هم از آخور... در نهایت گندش از یه جا می‌زنه بیرون. اگر سنت رو می‌خوای مشقت‌هاش رو هم بپذیر، اگر مدرنیته رو می‌خوای با مصائبش هم کنار بیا. تمام.
حدیث ملاحسینی
زندگی خیلی ناز می‌کند، بیش از اندازه.
هرگز آدم صبوری نبودم، تازه کمی بهتر شدم، اما همچنان صبور نیستم.
هر روز چشم باز می‌کنم و باید در آشفته بازار ذهنم و محیط پیرامونم به دنبال بهانه‌ای بگردم برای بلند شدن و راه افتادن.
یادم میفته که راستی راستی اون چیزی که ممکنه در آینده رخ بده هنوز رخ نداده‌ها...
واقعاً چرا "ممکن‌ها" انقدر آدمیزاد رو آزار می‌دن؟ این به اصطلاح "بالقوه‌ها" چقدر منزجر کننده هستن.
یا اتفاق بیفت و بالفعل شو، یا کلاً برو در جَرگه‌ی محالات.
انگار همه چیز در یک رودربایستی احمقانه گیر کرده و معلوم هم نیست که کی تموم می‌شه.
حدیث ملاحسینی
یک گربه‌ی خیلی معروف و محبوبی توی شبکه‌های مجازی هست که فالوورهای زیادی از اقصی نقاط دنیا داره. اسمش Hosico، متولد سال ۲۰۱۴ هست و توی مُسکو زندگی می‌کنه (برای کسانی که احیاناً نمی‌شناسنش). این گربه عزیز دل منه و هر روز از دیدن عکس‌ها و فیلم‌هاش کیف می‌کنم و دلشاد می‌شم. توی این دنیای پر از پلیدی و لجن، این گربه‌ی طلایی که به نظرم شبیه خورشیده یه گرمی، یه لذت دیداری و انبساط خاطر خیلی مختصری بهم می‌ده.
Hosico چهار روز بود که توی اینستاگرام پیداش نبود و از عکس و فیلم خبری نبود. رفتم کانال تلگرامش که دیدم اونجا هنوز فعاله. بهش گفتم اینستاگرام نیستی این روزا، دلم برات تنگ شده... جواب داد که وی پی انم (بعد از جنگ اوکراین خیلی از شبکه‌های مجازی توی روسیه فیلتر شدن) کار نمی‌کنه و نمی‌تونم توی اینستاگرام پست بذارم. چقدر این پاسخ دادن برای من شیرین بود، چون انگار خودِ اون گربه‌ی عزیز کرده من رو خطاب قرار داده بود و صاحبش که طبیعتاً جوابگوی من بوده، حکم یک واسطه‌ی نامرئی بُخارگونه و بسیار بی‌اهمیت رو داشت.
امروز که یک هفته از غیاب Hosico توی اینستاگرام می‌گذشت دوباره سری به پیجش زدم. پیش خودم احتمال دادم که بخاطر جریان واگنرها بوده که دولت روسیه پیچ اینترنتش رو سفت‌تر کرده. احتمالی بس آشنا که ما هم به نوبه‌ی خودمون داریم باهاش زندگی می‌کنیم.
دیدم که توی پیجش دو سه نفر از نبودش ابراز نگرانی و دلتنگی کردن. بهشون گفتم که داستان از این قراره و توی کانال تلگرامش فعاله.
دختری که نمی‌دونم از کجای این زمین خاکی بود با لطف و مهربانی زیاد بابت اطلاع رسانیم از من تشکر کرد.
فرایند جالب و غریبیه دلبستگی آدمیزاد؛ حتی به یه چیزی که تابحال از نزدیک دیده و حس نشده. دلبستگی مجازی هم جای تأمل داره.
از اون هم جالب‌تر اینه که یک گربه چطور تونست من و یک نفر دیگه رو از اون سر دنیا در یک لحظه با یک دغدغه‌ی مشترک بهم پیوند بده و یه تبادل احساس خیلی مُجملی رقم بخوره.
مسائل بزرگ و کوچیک زیادی می‌تونه ما آدما رو توی مملکت خودمون و در مواردی هم ورای مرزهای سیاسی بهم نزدیک کنه و البته در مواردی هم دور کنه.
واقعیت اینه که دیکتاتورها فاصله می‌اندازن، اما ما مردم به شکل‌های مختلفی بهم نزدیک می‌شیم.
حدیث ملاحسینی
این هم عکسی از Hosico که از صفحه اینستاگرامش برداشتم.
instagram: Hosico_cat
آیا می‌توان زن جوانی را که یه لیسانس زورکی گرفته از یه دانشگاه سطح پایین، هیچ مطالعه و دغدغه‌ای نداره، هنری رو دنبال نمی‌کنه، شاغل نیست، با یه مرد پولدار ازدواج کرده، پارتی و مهمونی می‌ره با شوهرش، پوشش اختیاری خودش رو داره و کل لباساش از بِرَندهای خیلی گرون قیمته رو یک زن مدرن و پیشرو دونست؟ درحالی که باید برای مسئله‌ی خروج از کشور و تمدید پاسپورتش با کیف «لویی ویتون» و کفش «گوچی» بره از پلیس +۱۰ از شوهرش اجازه بگیره؟
حدیث ملاحسینی
مرز بین جسارت و تابوشکنی با خیانت و بی‌اخلاقی خیلی باریکه... خیلی.
پ.ن: صدمین مطلب وبلاگ
حدیث ملاحسینی
