باران و طناب
نیمه شب نزدیک می‌شه، صدای درختان بیش از صدای خود باران نشونه‌ی یک بارش سبک رو داره. روی تختم و زیر پتوی پشمالویم خوابیده‌ام. هوای سرد بیرون که از دیوار و پنجره خودش رو به داخل تحمیل می‌کنه و گرمای زیر پتو رو یکجا روی تختم حس می‌کنم و از این تضاد کیفور می‌شم. هر چی شب جلوتر می‌ره یک اضطرابی وجودم رو می‌گیره. ساعت ۲ نصف شب گوشی رو چک می‌کنم، ساعت ۳:۳۰ نصف شب دوباره نگاه می‌کنم، ساعت ۴ صبح همون کار عذاب‌آور رو تکرار می‌کنم. اسم این حالت چیه؟شاید لازم باشه برای خوابیدن در آسوده‌ترین مکان ممکن توام با سر زدن یک رفتار عذاب‌آور یک واژه‌ی جدیدی اختراع کرد. اما الان وقت فکر کردن به کمبود واژه نیست؛ با همین واژگان موجود یک فاجعه در آستانه‌ی رقم خوردنه.
ساعت ۵ صبح گوشی رو نگاه می‌کنم و تیتر قرمز رو می‌بینم: «اعدام شد».
باید تک‌تک طناب‌های دار رو در آغوش بگیرم و ببوسم، چرا که برادران ناشناخته‌ی من رو به من شناسوندن.
حدیث ملاحسینی
با نه به اعدام موافقم و کلا به عنوان آدمی که تا حالا یک سیلی هم به کس دیگه نزده با هر گونه آسیب و مجازات بدنی مخالفم.
همیشه گفتم ارزشمندترین چیز برام جون آدمیزاده و با هر کاری که این ارزش رو پایمال کنه مخالفم. و خوب به التبع و با استناد به همین رویکرد، کسی که جون یک انسان دیگه رو گرفته هم هیچ وقت برادر خودم نمیدونمش.