مطلب شماره‌ی ۱۰

پریشب یه جلسه‌ی مجازی با اعضای انجمن داشتم. همه‌ی اعضا به نوبت نظرات و ایده‌هاشون رو در دو- سه دقیقه مطرح می‌کردن و یک نفر هم جلسه رو مدیریت می‌کرد. همه خیلی پر انرژی و فعال ظاهر شدن و نقشه‌ی روشنی برای پیشبُرد کارها داشتن، تا این که نوبت رسید به یه آقایی و ایشون با یه لحن غیرمنتظره‌ای خیلی رُک گفتن که بنده هیچ عرضی ندارم. سه- چهار ثانیه‌ سکوت برقرار شد و از پشت امواج اینترنت کاملا حس می‌شد که همه کمی جا خوردن از این جواب. بعد از سه- چهار ثانیه مدیر جلسه با لحنی دوستانه و محترمانه گفت بلاخره خوبه که امشب یه موضوعی یا ایده‌‌ای رو مطرح کنید و از این حرفا. اون فرد بازم با همون لحن غیرمنتظره خطاب به مدیر جلسه گفت که من یه سوالی رو دو ماه پیش از شما پرسیدم و شما هنوز جواب منو ندادید، هروقت اون سوالم رو جواب دادید منم یه موضوعی رو انتخاب می‌کنم. مدیر جلسه که مشخص بود واقعا چنین چیزی یادش نیست و روحشم خبر نداره سعی کرد با گشاده رویی قضیه رو جمع و جور کنه و برای این که ازش دلجویی بشه گفت سوالتون رو الان می‌تونین مطرح کنین. اونم با طعنه گفت که من سوالم رو دو ماه پیش پرسیدم و الان بعد از دو ماه حرفی ندارم. این مکالمه دیگه کش پیدا نکرد و زیر سیبیلی رد شد. نوبت به آدمای دیگه رسید و همه صحبت کردن و درنهایت جلسه تموم شد.

من با لحن غیرمنتظره‌ی اون آدم کاری ندارم. درمورد درستی یا غلطی صحبتاش هم قضاوتی نمی‌کنم. اما چیزی که برام سوال شد این بود که ممکنه این آدم صرفا به این دلیل توی یه جلسه‌ی یک ساعت و بیست دقیقه‌ای شرکت کرده و وقت خودش رو گذاشته که به یکی از اعضا تو دهنی بزنه؟ فقط برای این که وقت نشناسی و بی‌توجهی احتمالی اون فرد رو به رخش بکشه و یه درسی بهش بده؟ چرا اون فرد حتی یک درصد هم پیش خودش احتمال نداده که ممکنه ایمیلش نرسیده باشه یا سهوا دیده نشده؟ چرا بعضیا خیلی مطمئن و قاطع و خیلی سریع و با عجله به استقبال کینه‌توزی می‌رن؟

البته شاید هم اون فرد واقعا درس مهمی رو داده. شاید هرچیزی در همون زمان خودش معناداره و حتی اگر هم سهوا فراموش شده باشه، بازم در حال حاضر دیگه اون ارزش رو نداره و تبدیل شده به یه حرف بی‌جان. شاید واقعا عنصر زمان رو در هیچ چیزی نباید دست کم بگیریم، حتی درمورد بیان یک کلمه. شاید واقعا اون سوال دو ماه پیش سوال بوده و الان دیگه نیست. شاید هم الان با دو ماه پیش برای مدیر جلسه تفاوت فاحشی نداره، اما برای اون فرد تفاوت دو ماه پیش با الان، بنا به دلایلی، از زمین تا آسمونه.

 

حدیث ملاحسینی