بیزارم از این واژه... آخ... کاش می‌تونستم تک تک آدم‌هایی که در طول تاریخ و در همه جای دنیا تحت عنوان "قانون" و به اسم "اجرای عدالت" جونشون گرفته شد رو دوباره زنده کنم... زندشون کنم و بهشون بگم که دیگه توی هیچ کشوری چنین سرنوشت دهشتناکی در انتظارشون نیست. چوبه‌های دار رو فقط می‌شه از پشت شیشه‌‌ی موزه‌ها دید و سلول‌های انفرادی برای همیشه درشون پلمپ شده.
به راستی که تو... تو... تو کیستی؟ که او را به نیستی می‌فرستی؟؟؟؟ کیستی؟؟؟
حدیث ملاحسینی
معانی و مصادیق آزادی و این که منظور از آزادی واقعا چیه یه بحث خیلی قدیمیه و داستانیه که سر دراز دارد و همیشه هم موضوع دعوا و مرافعه بوده.
الان این وقت شب نمی‌خوام دربارهی این مسئله صحبت کنم. فقط می‌خوام درمورد یکی از مصادیق محدودیت یا همون نقض آزادی صحبت کنم.
این که یک نفر رو به این خاطر که دوستش داریم و نگرانشیم، نذاریم اون کاریو که دوست داره انجام بده یکی از مصادیق محدودیت و نقض آزادیه.
به عنوان مثال اگر زنی رو از فتح قله‌ی یه کوه نهی کنیم به این دلیل که شوهر و بچه داره و طبیعتا عزیز اونهاس و نگرانیم که بلایی سرش بیاد، یه جور اعمال محدودیته.
این مسئله البته جنسیتی نیست و بخاطر دارم که دو سال پیش یک آقای جوانی در حین کوهنوردی زیر بهمن گیر کرد و فوت شد. می‌گفتند انسان خوب و استاد نمونه‌ای بود. متاهل بود و یه پسر کوچک داشت و همسرش هم دختری رو باردار بود. به نظرم فقط عاشقان در کوه می‌میرن و گویا مرگش هم مثل زندگیش الگو بود.
این که اطرافیانش چه دیدگاهی دربارهی مرگش دارند رو من در جریان نیستم، اما قطعا عده‌ای بر این باورن که چرا کسی که زن و بچه داره باید چنین ریسکی رو بکنه؟ حرفی که می‌تونه از جهاتی درست و به حق باشه، اما حرف درست و به حق همیشه آزادی بخش نیست. چنین دیدگاهی خیلی دست و پا گیره و عینِ محدودیته.
چرا خودِ من از تجربه‌ی برخی موقعیت‌ها و کارهای پر ریسک، هیجانی و تابوشکنانه خودم رو منع کردم؟ به این دلیل که خانوادم نگرانم بودن و این نگرانشون از دوست داشتنشون میاد. شاید زیبا به نظر بیاد، اما یه جور اعمال محدودیت و نقض آزادیه.
تمام
حدیث ملاحسینی
از افکار و پندارهای باطلی که خیلی رایجه اینه که فرد تصور می‌کنه به محض این که محل زندگیش تغییر کنه، خودش هم بلافاصله تغییر می‌کنه. این که شهر، کشور و خونه‌ی آدم تغییر کنه به نظرم در خوش‌بینانه ترین حالتش شاید ۲۰ درصد تاثیر بگذاره روی خلقیات آدم و البته در مواردی هم دیدم که یک درصد هم تاثیر نگذاشته و اون آدم همچنان همون دغدغه‌ها و گرفتاریای ذهنی رو داره. چنین مسئله‌ای بخاطر اینه که آدمیزاد توی زندگی از هرچیزی می‌تونه فرار کنه و دوری کنه به غیر از خودش؛ هیچوقت آدم از خودش نمی‌تونه فرار کنه.
این پندار باطل درست شبیه این عقیده‌ی احمقانه و مسخره‌ایه که یه آدمی که بیماری حاد روانی داره رو می‌گن اگر زنش بدیم یا شوهرش بدیم درست می‌شه.
مسائلی مثل ازدواج، مهاجرت و ... درمان هیچ درد و راه حل هیچ مشکلی نیستن، بلکه انتخاب‌هایی هستن که باید با فاکتورهای درست و واقع بینانه انجام بشن.
والسلام.
پ.ن ۱: من دنبال بهترین‌ِ خودم نیستم، من دنبال خودم هستم.
پ.ن ۲: هوا نه دو نفره‌س و نه چند نفره، بلکه کاملا تک نفره‌س.
حدیث ملاحسینی
اون دختری که تحصیل کرده‌س و ظاهر امروزی و مدرنی داره، اما با یه پسرِ آزارگر و شکاکی که مدام براش جنگ اعصاب درست می‌کنه در ارتباطه و حاضر نیست این رابطه‌ی سمی رو تموم کنه، چندان جای امیدی نیست که بتونه در سطح جامعه و در عالم سیاست مطالبه‌گری درستی داشته باشه.
اگر به دنبال این هستیم که به عنوان یک زن در مقابل خشونت‌ها و تحقیرها ایستادگی کنیم، حق انتخاب و استقلال داشته باشیم و در زمینه‌های مختلف به حقوق برابر دست پیدا کنیم، در درجه‌ی اول باید آزادی و برابری و استقلال رو از درون خودمون بخوایم و در زندگی شخصی خودمون پرورشش بدیم و پیاده‌ش کنیم و بعد به سراغ حاکمان بریم.
در یک کلام، احترام امامزاده دست متولیشه. اون خانمی که تن به آزار و اذیت‌های دوست پسرش می‌ده، اول بره از اون آقا جدا بشه و بعد بیاد از قوانین زن ستیز انتقاد کنه.
البته که قطعا می‌شه در هر دو جبهه جنگید، هم در زندگی خصوصی و هم زندگی اجتماعی و سیاسی و شاید این مرزبندی‌های محکم چندان درست نباشه؛ اما من هدفم از این حرف مهم جلوه دادن همین مسائل خصوصی و روزمره هست که ممکنه به نظر خیلیا پیش پا افتاده و بی‌اهمیت باشن... همین روابط عاطفی که بعضا دست کمی از زندان و شکنجه ندارن و به اسم عشق و دوست داشتن چه‌ها که اتفاق نمیفته.
یادمون نره که همه چیز بهم ربط داره.
حدیث ملاحسینی
از ته قلبم آرزو می‌کنم که اعتقاد دینداران درمورد وجود دنیای پس از مرگ درست باشه.
اما اگر حق با مادی‌گرایان باشه چی؟؟
مرگ بدون تردید وقیحه، چون کوچکترین توجهی به احساسات و عواطف آدما نداره. درست مثل یک بچه‌ی پررو و زبون نفهم بدو بدو به سمتت میاد و یه سیلی محکمی می‌خوابونه تو صورتت و یه تُف هم نثارت می‌کنه و تو رو در بُهت و حیرت فرو می‌بره... و تو مدام از خودت می‌پرسی که این چه کاری بود؟؟؟ آخه چرا؟؟؟
مرگ انقدر وقیحه که تعلق خاطرها و دلبستگی‌ها براش کاملا بی‌معناس و همونطور که مستقیم تو چشمات نگاه می‌کنه، دستِ عزیزت رو با وحشی‌گری از دستت جدا می‌کنه و با خودش می‌بره و از این که تو تنها بمونی با همه‌ی اون خاطرات ذره‌ای براش اهمیت نداره.
مرگ خیلی وقیحه، چون همه‌ی اون آدمایی که به خوب شدن و دوام آوردن عزیز بیمارشون امیدوار بودن رو با کمال بی‌شرمی و بی‌حیایی ناامید می‌کنه و توی روشون هم هِرهِر می‌خنده.
مرگ واقعا وقیحه، چون با بی‌رحمی تمام، درست وسط قلب دوتا عاشقی که در اوج شور و شوق و زندگی و یکی بودن هستن رو نشونه‌گیری می‌کنه و شلیک می‌کنه. راستی که مرگ علاوه بر وقیح بودن می‌تونه حسود و بخیل هم باشه.
آره... مرگ جدی جدی خیلی بیش از اون چیزی که فکرش رو کنی وقیحه.
حدیث ملاحسینی
هیچوقت و هیچ کجا هیچ دیوی تاحالا بیرون نرفته که بجاش یه فرشته بیاد،
هیچ فرشته‌ای هم بیرون نرفته که بجاش یه دیو بیاد.
بلکه صرفا آدم‌هایی با یک سری عقاید و شرایط با آدم‌هایی با عقاید و شرایط دیگه‌ای جایگزین می‌شن.
این دوگانگی‌ها و سیاه و سفید دیدن‌ها جز این که آدم رو از منطق و واقع بینی دور کنه هیچ ثمره‌‌ای نداره.
زندگی خصوصی، زندگی اجتماعی، سیاست و... خیلی خیلی فراتر از احساسات و عواطف مقطعی ما آدم‌ها هستن.
این درسیه که از گذشته باید خوب یاد گرفته باشیم.
حدیث ملاحسینی
دیروز توی یه دوره‌ی آموزشی ثبت نام کردم و مسئول ثبت نام یکی از همکارانِ انجمنی بود که من مدتیه توش فعالیت دارم. توی تلگرام پیام دادم که لطفا شماره کارت رو لطف بفرمایید تا من شهریه رو واریز کنم. همکار گرامی همون اول گفتن که لطفا اجازه بدید که من حساب کنم، بی‌تعارف عرض می‌کنم. منم که از این همه احترام و مهربونیشون ذوق زده شده بودم گفتم شرمنده می‌فرمایید واقعا و ایشونم گفتن خواهش می‌کنم و اینطور شد که ایشون پول رو واریز کردن و من خوشحال از این که این همه تحویلم گرفتن!
وقتی با خوشحالی جریان رو برای مامانم تعریف کردم قرمز شد و با حالتی بین خنده و تعجب گفت خاک بر سرم! اون بنده خدا یه تعارفی کرد، اونوقت تو رو هوا گرفتی؟! گفتم آخه خودش گفت، این چیزا که تعارف نداره... گفت خب اون بگه! بنده خدا احترام گذاشته، تعارف کرده، تو باید می‌گفتی نه! حدیث تو چقدر ساده‌ای آخه! الان دیگه کسی مجانی هم نگاهت نمی‌کنه، اول پول می‌گیرن بعد نگاهت می‌کنن! انقدر ساده نباش مادر من!
منم که تازه فهمیدم چه سوتی وحشتناکی دادم با دو-سه‌تا از دوستام جریان رو درمیون گذاشتم تا ببینم از نظر اونا هم من گند زدم یا این که قبول کردن اون تعارف کار بجایی بوده که متاسفانه اونا هم با مامانم هم عقیده بودن و این کار من در «فرهنگ غنی ایرانی» جای هیچ توجیهی نداره. واقعیت اینه که من در مدیریت تعارفات به شدت ناتوان هستم و واقعا اون لحظه نمی‌دونم که باید چه رفتاری داشته باشم و به شدت معذب می‌شم. خودمم اصولا تعارف نمی‌کنم و واقعا هم درک نمی‌کنم که چرا باید یه سری جملات مشخصی رو به اسم احترام به زبون بیاریم که در واقعیت قرار نیست انجامشون بدیم.
همیشه از اون صحنه بیزار بودم که آدما بعد از غذا خوردنِ دسته جمعی توی یه رستوران میان پای صندوق و باهم کُشتی می‌گیرن و به همه‌ی مرده‌ها و زنده‌ها قَسَم می‌خورن که اصلا اجازه نمی‌دن هیچ کسی حساب کنه و فقط خودشون می‌خوان حساب کنن. یه سری حرفا و حرکات پوچ و توخالی که فقط برای حفظ ظاهره و هیچ معنا و مفهوم واقعی‌ای درش نیست. خیلی اوقاتم توی مهمونیا وقتی چیزی بهم تعارف می‌کنن که اصلا میل به خوردنش ندارم فقط برمی‌دارم که هی بهم اصرار نکنن بفرمایید، بفرمایید، بفرمایید... و در نهایت هم نمی‌خورم. این تکنیک رو چند سالیه یاد گرفتم و واقعا جواب می‌ده. یکی از تعارفات شاخدار دیگه‌ای که زیاد می‌بینم اینه که مهمونا اومدن تا ساعت دو و نیم نصف شب نشستن و وقتی می‌خوان کم‌کم بلند شن و برن میزبان می‌گه: «تشریف داشتید حالا، نشستید، سر شبه!».
حالا درمورد جریان خودم هنوزم حس می‌کنم اون بنده خدا صرفا یه تعارف آبکی نکرده و واقعا و قلبا می‌خواسته که به من لطف کنه و به این دلیل که بار اولمه که دارم ثبت نام می‌کنم توی این دوره‌ها خواسته یه جورایی یه خوشامدگویی به من بگه. دستشم درد نکنه، واقعا دلگرمی کوچیکی بود برام و ارزش داشت. چون تعارف کردن توی پرداخت پول شهریه اصلا چیز متداولی نیست و من تابحال ندیده بودم.
اما در کل، توی فرهنگ ما که مرز بین تعارف و پیشکش کردن واقعی اصلا مشخص نیست، این چیزا خیلی ریسکه. به نظرم راه‌های زیادی برای احترام گذاشتن و ارزش قائل شدن برای دیگران وجود داره و بهتره کلمات و جملاتی رو در زندگی روزمرمون به کار ببریم که نیت و احساس واقعیمون رو بازتاب می‌دن.
حدیث ملاحسینی
این روزا که شرایط فعلی و محیط اطراف هیچ چیز خوشایندی برای ارائه به من (و احتمالا خیلیای دیگه) نداره، در عوض خوابایی که می‌بینم واقعا به فریادم می‌رسن. انگار ذهن و بدنم برای دفع این همه استرس و انرژی منفی این خوابا و رویاها رو برای من می‌سازه تا این روزا رو بتونم تاب بیارم. توی اکثر خوابام بدون هیچ محدودیتی به جاهای مختلف می‌رم، آدمای زیادی رو می‌بینم و ماجراجویی می‌کنم. طبیعتی که توی خوابام می‌بینم خیلی خیلی والاتر و باکیفیت‌تر از طبیعتی هست که توی بیداری می‌بینم و آدما هم توی خوابام اکثرا مهربون‌ترن و بیشتر مطابق میلم رفتار می‌کنن و در کل خیلی جالب‌تر هستن. گاهی در عالَم خواب توی شرایط و موقعیتای چالش برانگیز و پر ریسک قرار می‌گیرم، اما همون ریسک و چالش چون از جنس ریسک‌ها و چالش‌های بیداری نیست برام خوشایند و جذابه و با تمام وجود سعی می‌کنم خودم رو به دستشون بسپارم و ترسی به خودم راه ندم. انگار توی خواب و رویا راحتتر می‌شه شجاع بود. گاهی هم از این که عمدا خودم رو در یک موقعیت پیچیده و بغرنج قرار دادم ته دلم احساس رضایت می‌کنم و انقدر در خوابم پیش می‌رم تا ببینم درنهایت همه چیز چطور تموم می‌شه.
زمانی که در عالم خواب هستم اصلا احساس نمی‌کنم که در عالم بیداری یک زندگی‌ای دارم، کسانی برام عزیز هستن و دوستشون دارم، کارهایی دارم که باید انجام بدم و... و هیچ احساس تعلق و وظیفه‌ای نسبت به عالم بیداری نمی‌کنم، بلکه کاملا در همون عالم غرق می‌شم، انگار که هیچوقت بیدار نبودم و کل زندگی من در همین عالم خواب جریان داشته. درواقع یه جدایی و گسست مطلوبی رو تجربه می‌کنم. چندین بار از این که بیدار شدم حرصم گرفت و خورد تو ذوقم، چون واقعا داشتم لحظات نابی رو تجربه می‌کردم و جا داشت که فراتر و فراتر بره.
این روزا بیش از هر زمانی مدیون خوابا و رویاهام هستم و صمیمانه ازشون متشکرم. حداقل وقتی روزای بیخودی رو پشت سر می‌ذارم با یه امیدی به تخت خوابم می‌رم... به امید این که اون خوابای رنگی و مهیج جبران اون بیداریِ بی‌روح و یک نواخت رو بکنه.
حدیث ملاحسینی
محالات از ممکن‌ها دلچسب‌ترند، باور کنید...
بد نیست گاهی از محالات حرف بزنیم...
حدیث ملاحسینی
