"در بیابان گر به شوقِ کعبه خواهی زد قدم/ سرزنشها گر کُنَد خارِ مُغیلان غم مخور"
حافظ
ارزش، مواجهه و چالش داشتن با خار مغیلانه و نه رسیدن به کعبه. رسیدن به کعبه یعنی رسیدن به سکون و ثباتی بی‌معنا.
حدیث ملاحسینی
|| سینوس ||
بنظرم متن پایین شعر جز تصاویر مشترک ارتباط دیگه‌ای با شعر حافظ نداره. یا شاید به عمد خواستین حرفی بر خلاف حافظ بزنید. وگرنه حافظ شوق کعبه رو هدف و غایت عمل قرار داده و خار مغیلان رو یه رنج نادیدنی و بی‌اهمیت دونسته. اما خودم اگه بخوام نظر خودمو بگم چیزی بین حرف شما و حافظه. هم شوق کعبه باعث حرکت میشه، هم سروکله زدن با خار مغیلان و ب آفتاب سوزان و ... چیزی از شوق مقصود کم نمیکنن که هیچ، میتونن مسیر رو جذابتر و عزیزتر بکنن. بدون اون مقصود، خار مغیلان یه عذاب بی‌معنا و پوچه اما با مقصود معنا پیدا میکنه، حتی برخلاف ذاتش معنایی دوست‌داشتنی!
با اینکه هم به حافظ و هم به کُل شعر کلاسیک فارسی نقد دارم، اما این بیت از معدود چیزهاییه که در جهان امروز کمی قابل تحمله.
+ گمان می‌کنم کاملن بستگی داره به اینکه «کعبه» و رسیدن بهش رو پایان قلمداد کنید یا شروع مرحله‌ای جدید.