قرار بود مطلب دیگری بنویسم

سه نفر دیگه به نیستی فرستاده شدن. تمام شد، هیچ کاری هم نمی‌شه کرد جز فکر و غصه و غصه و فکر.

امروز این قسمت از شعر سهراب سپهری رو مدام توی ذهنم مرور می‌کردم:

"نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر سحر نزدیک است

هر دم این بانگ بر آرم از دل

وای این شب چقدر تاریک است"

.

همچنین این قسمت از موزیک Evanescence به اسم Like you:

  Stay low, soft, dark and dreamless" 

Far beneath my nightmares and loneliness 

I hate me for breathing without you 

"I don't want to feel anymore for you 

با تاکید روی بند سوم...

 

حدیث ملاحسینی