واگویه‌‌ی شماره ۶
جمعه, ۲۱ بهمن ۱۴۰۱، ۰۳:۵۳ ق.ظ
وقتی این همه بلایای طبیعی و انسانی در کشورم و همسایگی‌ام در حال رخ دادنه، بزرگترین حسرتم اینه که کاش می‌شد دست تنها کاری کرد...
حدیث ملاحسینی
علاقه‌مند به علوم اجتماعی، هنرهای تجسمی، فلسفه و ادبیات.
ساکن تهران و سرگردان در سایر سرزمین‌ها.
در تلاش برای دیدن و شنیدن هرچه بیشتر.
طبقه بندی موضوعی
-
واگویه‌ها
(۱۳) -
سفر و گشت و گذار
(۳) -
پرونده‌ی خودکُشی
(۳) -
صراحت و رُک‌گویی
(۱۲) -
شب‌هایی با شاعران
(۵) -
معرفی کوتاه کتاب
(۲) -
زنانگی
(۵) -
خواب‌ها و رویاهام
(۳) -
روزمرگی و خاطرات
(۱۴) -
پژوهش‌ها و ارائه‌ها
(۱) -
شخصیت‌ها
(۲) -
نقاشی‌ها و تصویرسازی‌ها
(۳)
بایگانی
- ارديبهشت ۱۴۰۳ (۳)
- فروردين ۱۴۰۳ (۴)
- اسفند ۱۴۰۲ (۳)
- بهمن ۱۴۰۲ (۵)
- دی ۱۴۰۲ (۵)
- آذر ۱۴۰۲ (۹)
- آبان ۱۴۰۲ (۵)
- مهر ۱۴۰۲ (۶)
- شهریور ۱۴۰۲ (۷)
- مرداد ۱۴۰۲ (۱۵)
- تیر ۱۴۰۲ (۱۱)
- خرداد ۱۴۰۲ (۱۰)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۱۳)
- فروردين ۱۴۰۲ (۹)
- اسفند ۱۴۰۱ (۱۳)
- بهمن ۱۴۰۱ (۱۴)
- دی ۱۴۰۱ (۱۱)
- آذر ۱۴۰۱ (۸)
- آبان ۱۴۰۱ (۹)
- مهر ۱۴۰۱ (۱۰)
متاسفانه دست تنها که کاری نمیشه کرد . اگر هم بخوای کاری کنی انقدر مانع است که!
می‌دونی بشریت کلا خودش رو فراموش کرده و الان فقط به فکر سیاسی کاری و سود و فایده خودشه تا انسانیت و بشریت.